hayata dair sözler...

Oturduğu yerde gerindi... Elini ahşap masasının üzerinde duran büyük kristal bardağa uzattı... Onun için özel olarak hazırlanmış kıpkırmızı renkli hafif ekşimsi gilaburu suyunu bir dikişte içmeye çalıştıysa da olmadı ancak koskoca bardağı üç sefer başına dikerek bitirdi... Böyle zamanlarda içinden hep geçirdiği gibi “iyi ki” dedi kendi kendine “iyi ki ben buranın başıyım... Evde olsa karımın bana yapmayacağı hizmeti bak altımda çalışan yüz kişi nasıl da yapıyor. Bir düğmeye basıyorum kırmızı su geliyor, bir başka sefer bastığımda yeşil su geliyor... İyi ki başıyım buranın... Zaten anam da hep ne derdi... Soğan bile olsan başı  ol “ ... 

NAZLI ÇİÇEKLER DİYARINA DÖNÜŞ   Yanı başındaki komodinin üstünde duran kadranında tavuk ve civcivlerin yemlendiği kurmalı çalar saati tam 05:55’i gösteriyordu. Yine alarm çalmadan uyanmıştı. O zaten hep böyleydi alarm kurduğu günler alarmdan önce uyanır bir türlü saatin görevini yapmasını beklemezdi. Bu kez de 5 dakika kala uyanmıştı işte… Yatağın içinde doğruldu, alarmı kapattı. Camdan dışarı baktı. Hava hala karanlıktı. Ankara’nın kışı böyleydi. Sabah olmak bilmez, akşam ise hemen çökerdi. Sabah ayazı insanı dondurur, yatağın sıcağını insan asla terk etmek istemezdi. Ama bugün başkaydı, sıcacık yatağından ilk kez bu kadar hevesle kalktı. Yıllar sonra yapacağı bu yolculuğun heyecanı sarmıştı ruhunu. Mutlu muydu, yoksa tedirgin miydi emin değildi. Tek bildiği 13 yıl sonra çıkacağı bu yolculukta artık bambaşka bir Deniz vardı.