Veda...

3 Aralık 2015'den bu yana elim gitmemiş klavyeye... Uzak kalmışım buralardan... Ama şimdi saatlerce... Günlerce yazsam bitmeyecek gibi gelen bir hikaye ve bir veda var parmaklarımın ucunda... Hani hayat sizi birileriyle karşılaştırır, tesadüflerle, tanıştırmalarla... İnsanlar hayatlarınıza gelir ve gider... Ama bazıları vardır ki hep oradadırlar ve siz de hep orada olsunlar istersiniz... Hep hayatınızda ve hep sizinle... Ama hayat size sormaz bazen alır götürür sevdiklerinizi... İşte bugün benim hayatımdan öyle bir melek uçtu gitti...

Bundan 5 yıl önceydi... İstanbul'da yaşayan arkadaşım Efe beni aradı ve "Elif senden birşey rica edebilir miyim" dedi... Sorulur muydu hiç Elif'e bu soru cevabı elbette olacağı kesin olan... "Kuzenim Nilay Ablam rahatsızlandı da o ve Okay Abimin yeri bende çok ayrıdır. Senden rica etsem Nilay Ablam Ankara'ya gelecek onu alıp eve bırakır mısın? Annemler de Ankara'da..." Havaalanı Ankara'nın dışında olduğundan ve Nilay Ablanın uçağı da akşam geldiği için kuzenim Çidom da beni yalnız bırakmak istemedi. Böylece biz Ankara'da sıcak bir akşamda hayatımızda tanıdığımız en sıcak kanlı, en tatlı, en içten insanlardan biriyle tanışmaya gidiyor olduğumuzdan habersiz düştük Esenboğa yoluna...

Nilay Abla göründü kapıda... Yolda tanışma ve sohbetle vardık yeniden şehre... Niloş'un biricik teyzesi Efe'nin kraliçe annesi benim de daha gördüğüm an o çılgın enerjisiyle kanımın kaynadığı Sergül Teyzem karşıladı bizi... Nilay Ablayı Sergül Teyzeye emanet ettik ve hastaneden gelecek haberi beklemeye başladık... 

Nilay Ablayı ameliyat etmiş ayak bileğinin oradaki o lanet kötü huylu düşmanı almışlardı... İşyerinden arkadaşım Neslihan ile gittik ziyaretine hastaneye... Neşe içinde karşıladı bizi yine tüm yorgunluğuna rağmen... Endişeliydik yine de... Çok gençti yakışmıyordu ona hastalık Çiğdem de Neslihan da ben de hep öyle diyor ve dua ediyorduk iyileşsin diye....

Onca zorlukla uğraşmıyormuş gibi hastalığı döneminde güya yardım diye yanaşan bir ruh hastası musallat olmuştu Niloşumuza rahat vermiyor, taciz ediyor, işinde, evinde onu huzursuz ediyordu... Ben hukuken yapılacak her şeyde ona yardımcı olmaya çalışırken Sergül Teyze de onu korumak için tedbirler planlıyordu... Ve böylece aynı yılın Ağustos ayında buluştu yollarımız bu kez Bodrum'da... Sergül Teyze, Nilay Abla, Efe, ablası İlayda, Çiğdem ben ve arkadaşları öyle güzel bir gün geçirdik ki beraber noktası Ayhan Sicimoğlu Konseri ve eğlenceli danslarla konan...

Şehirlerimiz ayrıydı ama kalplerimiz hep birdi onunla... Arardık birbirimizi ... Ben ona sorardım sağlığım nasıl diye o bana sorardı hadi kimse yok mu diye? Bir de eskisi gibi görüşmediğimiz için üzülürdü Efe'yle... Barışın ya derdi... Kızma sen kuzenim aslında iyidir bakma bazen biraz sinirli olup bağırıp çağırdığına... Ahh güzel Nilay Ablam... 

İzmir'e gittiğimde kavuşma sevinci ile uzun sohbetler karışırdı birbirine... Ankara'da en sevdiği arkadaşı Özlem'in düğününe geldiğinde ne güzel vakitler geçirmiştik birlikte... En son yine İzmir'de görüşmüştük... Biz buluşup sohbetler etmiş sonra bize abisi Okay Abi ve arkadaşları katılmıştı... Öyle bir aile düşününki tanıştığınız her üyesi candan ve sıcak olsun... Ve yüzyüze son görüşmemiz ne yazık ki o akşammış... Ne bana kısmet oldu bir daha İzmir'e gittiğimde onunla görüşebilmek ne de o gelebildi Ankara'ya... 

Aradan geçen zamanda biz hiç birbirimizden kopmazken o lanet hastalık da onu bırakmadı hiç... Tam iyileşti diye sevindiğimiz, güzel haberleriyle neşelendiğimiz anlarda bir baktık ki o en çirkin kelime gelmiş yerleşmiş hayatımıza... Metastaz...  Bir veya bir buçuk ay kadar önceydi... aradı beni "Hani ya" dedi "Gelecektin İzmir'e... Hani gelin edecektik seni... Oynayacaktık..." dedim ki "Nilay Ablam düğünü bilmem de geleceğim inşallah en kısa zamanda"... Olmadı... Ben gidemedim o da bekleyemedi daha fazla...

Bugün haberi geldi facebooktan Okay Abi yazmıştı kaybettik kardeşim Nilay'ı diye... İnanmak istemedim... Daha henüz 44 yaşında, yaşama sevinci ve pozitif enerji ile dolu birinin bu dünyadan gitmesine inanmak istemedi bilincim... Ve taksde okuduğum o satırlar beni geçmiş günlere götürdü... Yüzüne bakıp hep ne kadar güzel dediğim, ellerinin - ayaklarının güzelliğine bayıldığım ve sesini duyduğumda sıcaklığını hissettiğim Nilay ablamlı zamanlara gittim... 

Bizim tanışmamıza vesile olan hastalık bizi ayırmıştı... Gözlerim doldu elim telefona gitti... Önce Sergül Teyzeyi aramak istedim hıçkırık boğdu beni... Sonra Efe'nin numarasını çevirmek istedim... Yapamadım... Onun Nilay Ablayı ne çok sevdiğini bildiğimden tutamaz ağlar ve onu daha çok üzerdim... Bir mesajla yanlarında olmak istedim... Sonra Çidoma haber verdim... O da üzüldü... İnanamadı.... Vedalaşmaya gidelim istedik... Ama geç kalmıştık... Bugün sevenleri ona İzmir'de veda etti... 

Bu ayrılık geçici elbet... bu yazıyla benim de  vedam böyle olsun Nilay Ablama... Seni seviyorum Nilay Abla... Düğünüm olursa bir gün, orada dünyalar güzeli bir çocuk var adı Barış... Eminim tanıyor herkes onu cennetinde tanrının... Onunla gelin yanıma... İkinize de dans sözüm var hiç unutmayacağım... Unutamayacağım...