İçindeki çocukla dans eden kadın...

30. Ankara Müzik Festivali kapsamında geçtiğimiz cuma akşamı (12/04) Lara Fabian konserindeydik... Son dönemde dinlediğim en güzel sesti... Beni hiç bilmediğim diyarlara götürdü... Oturduğum yerde dans ettirdi, seyahat ettirdi, bir duygudan bir duyguya, bir yerden bir yere gezdirdi...

Türkiye'nin Eurovision Şarkı yarışması ile tanıdığı isimlerdendir Lara Fabian... Ben de onun belli başlı bazı şarkılarını bilir ve dinlerdim, Ankara'ya geleceğini duyduğumda bu fırsat kaçmaz dedim. Ve kuzenlerim Çiğdem, Föne, Murat ve sevgili arkadaşım Merve'yle hemen biletlerimizi aldık, Congresium'un yolunu tuttuk. Geceyle ilgili ilk aksilik güvenlik kontrolünde yaşandı, nedense garip tavırlı güvenlik görevlisi fotoğraf makinelerimizi arabaya bırakmamız konusunda ısrar etti, "yukarıda alırlar" dedi. Biz de Merve'yle emin olamadık ve kuzu kuzu zoomu kuvvetli fotoğraf makinamı arabanın torpido gözüne bıraktık. O yavrucuk orada uyurken, ben cep telefonumuzda da fotoğraf makinesi var onları da mı alacaklar sorgulaması yapıyordum hala ama tabii nafile... İşte o yüzden istediğim kalitede bir fotoğraf çekemedim ne yazık ki... Hem  nedense webde de geceye dair tek bir haber yok. Congresium'un 3107 kişilik salonunu hınca hınç doldurduğu konseri nedense bir basın mensubu dahi önemsememiş, anlayamadım. Ne tvlerde ne gazetelerde böyle bir konsere hakkettiği yeri veren bir habere ne yazık ki rastlamadım...

O halde biz bu sevimli kadının hakkını verelim. Gecenin ikinci aksiliği konser salonunun kapısında yaşandı. Bir türlü kapılar açılmadı. Onca kalabalık kapıda yığılı bekledik. Meğer teknik bir aksilik olmuş, onu düzeltmişler. Zaten "İyi geceler Ankara" diyerek sahneye çıkan Lara herkesin gönlünü aldı hemen. 

İlk kez sahneye çıktığı şehirlerde ilk öpücüğün heyecanını yaşadığını söyleyen bu sempatik kadın bu yüzden çok özel bir dilek tutmuş... Eğer o dileği konserin süper geçmesi idiyse gerçek oldu diyebilirim.

Bizim şarkıcılar (bu kelimeyi Lara için kullanmıyorum o sanatçı) sahne şovu diye hazırlanırlar, saçlarını, makyajlarını, kıyafetlerini abartırlar allah abartırlar ya hani, çok azdır bizde sade bir şekilde sahne alan, oysa bu muhteşem sesli kadın, adeta benim sesimi duyun, kıyafetlerimi ise boşverin der gibiydi... O kadar sade ama şıktı ki, dümdüz kadife bir elbise, ışıltılı sandaletler, kocaman bir madalyon kolye, düz fönlü saçlar... Gözü rahatsız eden bir tek detay yoktu, sadeliğiyle sadece kulaklara hitap etmek istiyordu...

Öyle sevimliydi ki şarkı aralarında minik hikayelerle müziğin onun çocukluk oyunu olduğunu, adının Dr. Jivago filminden geldiğini, Kanada'ya taşınmaya nasıl karar verdiğini anlattı bize. Öyle söylüyordu ki şarkıları, sanki benim sesim olmuştu, giden sevgiliye ağıt yaktı benim yerime, sonra gelen sevgiliye aşkını anlattı...Sonra birden o aşık kadın gitti, miniminnacık bir kız çocuğu belirdi sahnede, öyle çocuk dansları yaptı Soleil soleil (Güneş güneş) derken cıvıl cıvıl hareketli şarkısında.... Tabii şaşkındı o böyle coşkulu dans ederken en önde oturan protokolün ciddi ciddi onu izlemesine..Bizi ise en şaşırtan orkestrasındaki bir müzik sanatçısı oldu... Adam o zamana kadar hiç görmediğim bir aleti çalmaya başladı, hiçbir aletten çıkmayacak bir ses çıkmaya başladı... Kuzenime dönüp "O nasıl bir alet ya" dedim ve Çido aynen şöyle cevapladı "Bildiğin su"... Evet evet adam bildiğimiz suyu çaldı.

Gece benim için Lara'nın şu sorusuyla sona erdi...Hayatımızda istemeden yaptığımız şeyler ne kadar? Peki ya isteyerek? Oranlasak hangisi daha fazla gelir acaba? Galiba hiçbirinin bir önemi yok... Saymak da gereksiz... Önemli olan kendimizi mutlu ve huzurlu hissetmek... Öyle ki istemeden yaptığımız şeyler bile bize huzur verebilir, isteyerek yaptıklarımız ise mutluluk... O halde hayatımızı böyle anlarla doldurmaya çalışmaya odaklanmak daha doğru galiba, anları saymaktansa...