Ruhlara diyet yok...

Herkes için öyle midir bilemiyorum ama gerçekten benim ruhumun besini müzik... Her türlü müzik ruhumu öyle güzel doyuruyor ki... Hani sırf ruh doyurması ile yetinse şu midem, iki dakikada bir acıktım sinyalleri vermese sıfır beden mankene dönerdim...

Canım çok sıkkın olduğunda, çok önemli bir işe konsantrasyon sağlamam gerektiğinde, üzüldüğümde, sevindiğimde, yani ruhumun sakinleşmeye ihtiyacı olduğu her zamanda müzik dinlerim. Ruhumun ilacı da besini de müziktir.

Çok üzgünsem en hareketli parçaları dinlerim ve böylece üzüntüme derim ki bak arkadaş sana uygun değil bu eğlenceli ortam haydi güle güle... 

Çok fazla neşeliysem de hani böyle içim içime sığmıyor, kalbim güm güm atıyorsa sakinleşebilmek ve mutluluğumu tadına vararak yaşayabilmek için klasik müziği akıtırım kulağıma. Böylece ruhum dinlenir o heyecan içinde. 

Sabahları uykumdan bile şarkı söyleyerek uyanırım ben. Kimi zaman neşeli neşelidir kafamın içindeki radyonun yayını, kimi zaman slow parçalar çalar, kimi zaman türkü dinlerim ondan kimi zaman rock, pop... Hatta bazen klasik müzik dinletisi, bazen de mehter marşları yayınlar. Aman melekem kavur balıkları diyerek uyanırım bazen, bazen de Fatih'in İstanbul'u fethettiği yaştasın... Ya evet evet gözlerimi açtığım anda bunları söyleyebiliyorum. Mesela çok önemli bir işim var diyelim hani salona bir giriş yaparsınız ya işte ben o gibi anlarda fonda Karayip Korsanlarının o muhteşem müziğini duyar başım dik, özgüvenim tavan girişimi yapıveririm. Beni iyi tanıyanlar pek şaşırmaz ama çok fazla tanımayanlar arabama bindiklerinde şaşırabilirler kendi hazırladığım cd'leri dinlediklerinde... İnsanlar da haklı yani aynı cd'de İbrahim Tatlıses Ağrı Dağı Eteği'ni söyler, Orhan Gencebay Arkadaşlar Hazır mıyız diye sorarken, Pink Martini'ye ani bir geçiş yaparsan insanlar ne yapsın. Radyo desen radyo değil, cd desen öyle kozmopolit cd mi olur diyebilirsin yani. Bilmiyorlar ki ben matruşka gibiyim dıştaki görüntünün içinde içiçe geçmiş bir sürü Elif var. Haliyle hepsinin de müzik zevki farklı.

Ama galiba ruhumu en çok okşayan, en çok dinlendiren ve beni hayallere daldırıp, uzaklara götüren müzik klasik müziktir. Hani diğer şarkıları dinlerken de hayaller kurarım ama daha çok klip çekerim beynimdeki minik kamerayla her birine, oysa klasik müzik dinlerken kendi hayallerim  geçer aklımdan... Ucu bucağı olmayan hayaller kurarım... Nereden başladığımı unutur ve nerelere vardığıma şaşarım bu hayallerde.

İşte geçenlerde Cumhurbaşkanlığı Senfoni Orkestrasının Konserinde de önce yemyeşil bir ovanın ortasında uzandım bir şezlonga, sonra koşarak geldi Oscar yanıma... Başını okşadım... Oynamaya başladı yanımda. Arkamı dönüp baktım bembeyaz bir ev duruyordu hemen orada. Ve çok sevdiğim adam göründü evin kapısında elinde bir tepsi vardı içinde içkilerimiz ve yiyecek birşeyler... Gülümseyerek geldi yanıma oturdu... Elimi tuttu, konuşmadık hiç... Baktık karşıya göl belirdi bahçemizin bittiği yerde. Akşam güneşini yansıtan gölde ışıltılar oynaşırken yan yana uzandık sevgilimle... Huzurun resmi derseniz işte onu çiziverdim hemen beynimde... Sonra ortalık karıştı, fırtına koptu şimşekler çakarken havada, yağmurlar sel olup taştı gölde... Kocaman bir gemiye bindik biz de öylece fırtına içinde kalan gemimiz yol aldıkça geride kaldı tüm fırtına ve yeniden güneş doğdu güverteye... Sevgilime baktım, omzuna koydum başımı... Sonra evimize döndük..Şöminemizi yakıp ısındık...Kardeşim, kuzenlerim ve arkadaşlarımız, eşleri ve sevgilileri geldiler ellerinde pastalar, börekler... Gece boyu uzayıp gitti sohbetler...Ece ve Oscar oyunlar oynadılar, onları izledik, güldük komik hallerine...Mutluluğun resminiz çiziverdim beynimde...Öylece devam etti hayallerim taa ki müzik susana dek...

Müzik sona erdiğinde salona döndüm yine... Şef Vachtang Machavariani yönetimindeki CSO Sergey Rahmaninof'un 3. piyano konçertosu ve Dmitri Sostakoviç'in 9. senfonisini çalmayı bitirmişti bile...Salona baktım ve dedim ki Cumhurbaşkanı olsaydım keşke bana ait bir senfoni orkestram olurdu böylece...